این تأکید از یک باور ریشهدار ناشی میشود؛ اینکه علم و فناوری نهفقط موتور محرک توسعه اقتصادی کشور است، بلکه ابزاری برای تأمین امنیت ملی و ارتقای قدرت کشور نیز محسوب میشود. بهعبارت دیگر، پیشرفت علمی صرفا یک هدف دانشگاهی یا پژوهشی نیست، بلکه ابزار اقتدار، امنیت و استقلال کشور است. امنیت در ابعاد مختلف آن اعم از امنیت غذایی، بهداشتی، نظامی، اقتصادی و حتی قضایی بدون تکیه بر علم و فناوری، امری دستنیافتنی است. این نگاه دقیق و آیندهنگرانه رهبر انقلاب، در مقاطع مختلف بهویژه در دورههای بحرانی، کارآمدی خود را بهروشنی نشان داده است. ما نمونه عینی این مسأله را بهتازگی در تقابل با حمله رژیمصهیونیستی مشاهده کردیم و بهروشنی دیدیم که علیرغم بهرهگیری اسرائیل از تکنولوژیهای غربی و آمریکایی، قدرت پدافندی آنها در برابر موشکهای بومی ایران ناتوان بود. در سایر حوزهها نیز همین قاعده برقرار است. در بخش سلامت، امنیت غذایی و بهداشتی، هرچه تکیهمان بر توان داخلی و دانش بومی بیشتر باشد، تهدیدات خارجی کماثرتر خواهند شد. حال سؤال مهم این است که برای تحقق این شتاب علمی، چه اقداماتی باید انجام شود؟ پاسخ روشن است: محیطهای علمی ما اعم از دانشگاهها، پژوهشگاهها، شرکتهای دانشبنیان و صنایع باید سهم بیشتری در توسعه علم و فناوری ایفا کنند. سرمایهگذاری هدفمند در علوم پایه و دانشهای بنیادین، کلید حرکت رو به جلو است. همچنین باید نیروهای متخصص بیشتری در این حوزهها تربیت شوند و زمینه فعالیت مؤثر آنها در داخل کشور فراهم شود.ما در بسیاری از حوزهها از جمله نانو، بیوتکنولوژی، هستهای و سلامت پیشرفتهایی داشتیم که نتیجه حمایت از پژوهشهای کاربردی بوده است. اکنون وقت آن رسیده که با نهادسازی علمی، تأمین بودجه پایدار و بازنگری در نظام آموزش عالی، این حرکت علمی را شتاب دهیم و به افق مرجعیت علمی نزدیکتر شویم.
